Caderno do Nilo

Cesáreo Sánchez Iglesias

En Caderno do Nilo o poema adéntrase na historia da humanidade, nacida do río, a través dunha viaxe sen meta que é unha viaxe ao tempo, a constatación de como se habitou a natureza nun deserto abafado de luz...

Presente continuo

María Reimóndez

O presente continuo é o tempo verbal do permanente correr, aparentemente inapreixable porque en canto se toca, convértese automaticamente en pasado. É o tempo do constante movemento, da vida que non cesa, do latexar das relacións que perduran fronte a ventos e mareas, fronte a maremotos, mesmo...

Raíz da fenda

Berta Dávila

Raíz da fenda é un libro sobre as feridas que nos atravesan, esas que abren unha fisura sobre a pel e que nos cambian para sempre. Cada unha das súas cinco partes analiza un tipo de perda diferente desde unha perspectiva íntima e crúa, que desbota o artificio: a ruptura coa familia e a estirpe para pescudar quen somos, a vivencia da morte dos que amamos, a enfermidade, a traizón ou o abandono do desamor...

O silencio

Mario Regueira

O silencio constrúese sobre a pausa que se crea entre dous bombardeos, no lugar no que a realidade se converte en distorsión e se borran os límites entre as palabras e o que designan realmente...

ruído de fondo

Daniel Salgado

O poema é unha inscrición na época. Non renuncia ao rumor do mundo. Nin á violencia de todas as cousas. Pero é provisional, inútil, precario, tatexo, rebelde, desenfocado...

Pan de ánimas

Xoán Abeleira

Pan de ánimas é unha ofrenda a todos os mortos: aos mortos que seguen vivos e aos vivos que existen mortos. Pan de ánimas é o son da moega que deita o sol da moenda...

transmuta

Xabier Cordal

A morte da nai é o punto de partida. Detrás da morte a mutilación da posguerra; a que incapacitou miles de corpos para comprender e xulgar a propia historia...

Lapidarias

David Rodríguez

Coma un claroscuro de Caravaggio, estes «versos negros» revelan as ambigüidades das categorías de luz e sombra e constitúen unha reiteración do fóra de campo cinematográfico mediante o cal o que non está aparece...

Zoommm

Estíbaliz Espinosa

No século XXI, finxir dar vida foi un dos cometidos principais daqueles que traballaban nesa trampa oblicua chamada arte: a creación de personaxes semellaba un eixe fundamental na novela, esa simulación tamén se atopaba no deber dun bo actor, dun guionista, dun realizador de cine, un fotógrafo, un debuxante de cómics...

Amor amén

Iolanda Zúñiga

Na ruindade a pé do asfalto, na vida deshabitada a pé da rúa, pálpase o medo á soidade, ao abandono, ao engano. Cando fracasa o entendemento, o odio prende nos fentos secos da rutina e medra un desamor incendiario, abafante, verdugo...

Non son de aquí

María do Cebreiro

Escribir poesía como se non houbese poesía. Falar como se todo o mundo tivese ese dereito. Un libro este de María do Cebreiro que non quere fundar nada...

Acendede as almenaras

Bernardino Graña

Acendede as almenaras é un poemario co que Bernardino Graña grava un testemuño de emoción e vibración ante a vida e as persoas, un testemuño a través do que lanza ao aire unha onda a favor das ataduras do amor e da amizade...

O adeus do vello mariñeiro

X. H. Rivadulla Corcón

Os mares destes versos son para navegalos en gamela. A gamela do vello mariñeiro, aquel que teceu a súa vida sobre o salgado. A poética de O adeus do vello mariñeiro está surcada polas mulleres e os homes do mar, por esas persoas que foron construíndo unha cultura, un xeito de entender a vida, coas súas vivencias, a súa linguaxe, os seus fogares, as súas ferramentas, os seus labores...

Cólera

María Xosé Queizán

Este novo poemario de María Xosé Queizán tenta recuperar a memoria da resistencia contra o franquismo, desde mediados dos 60 a mediados dos 70. Foron anos de rebeldía en que se produciron as folgas obreiras, as loitas contra o réxime opresor, confrontacións que causaron mortes, detencións, cárcere, exilio...

Fóra do sagrado

Anxo Angueira

Este novo poemario de Anxo Angueira é un canto centrado en Vigo, na persoal fisionomía da cidade, na súa capitalidade cultural, literaria e política a respecto de Galicia...

Éxodo

Daniel Salgado

Éxodo coma axuste de contas: cos nosos tempos e co noso xeito de vivilos. Un lugar para entrar e saír, que descoñece lindes, que invoca xenealoxías, que vira materia e logo eslúe e logo vira outra vez materia...